Mantra tibetà (Versió en català)
Hom
pot sentir moltes coses al llarg de la seva vida, depenent de la intensitat i
duració amb la que l’estigui transitant: alegria, decepció, luxúria, amor,
ansietat, plaer, angoixa, avorriment, i podria allargar-me fins a la sacietat,
o fins on arriba el diccionari. Alguns d’aquests sentiments es poden
experimentar amb major o menor freqüència, amb més o menys intensitat; li podem donar poca, molta o cap
transcendència en el nostre dia a dia, o fins i tot pot ser que algun d’ells no
l’haguem sentit mai (com allò de que hi ha dones que no han tingut mai un
orgasme... pobres...). Però hi ha un sentiment que el 100% de la població
humana ha experimentat o experimentarà en alguna ocasió, la por.
Jo
no soc psicòleg, ni psiquiatra, ni tinc cap formació que m’acrediti com expert
en la matèria (de fet no soc expert en res), però estic segur de que no hi ha
dos pors iguals, així com no hi ha dos persones iguals. La por és un mecanisme
de defensa de quan cada pas que es donava sobre la terra podia ser el darrer,
si no s’anava amb mil ulls, però en els actuals temps que corren, aquest paper
de mantenir-nos amb vida ha quedat una mica relegat, al menys en la nostra
societat occidental capitalista, consumista i televisiva. Ara es dedica a explotar
la nostra vesant més feble, sigui quina sigui, anul·lant la nostra voluntat
mentre es mou a voluntat, des de la nostra ment fins als nostres peus,
aturant-se a remoure’ns a consciència l’estómac, alegrant-se de les nostres
tremolors involuntàries. Les manifestacions de la por son de la més diversa
índole: les fòbies (a qualsevol cosa imaginable), la violència, la política,
l’odi, la religió, el matrimoni. La por és per definició desagradable, freda,
fosca. Ens paralitza, augmenta tot el dolent que portem a dins, s’amaga en
qualsevol racó buscant la més mínima oportunitat d’aparèixer quan menys ho
esperes per enfonsar-te a la misèria. La por ha guanyat la partida abans de
començar-la, en el mateix moment de treure el cap. Tots tenim por, i qui digui el contrari,
menteix. Però la clau no és ‘no sentir por’ sinó més aviat ‘que faig amb ella’.
Por
al dolor, físic o psicològic. Por als pallassos. Por a no ser bon pare, marit,
amic, amant. Por a la foscor, a allò desconegut, al Nadal. Por a perdre el
nord, y no tornar a trobar-lo. Por a la soledat no desitjada. Por a sortir de
la zona de confort. Por a que et visitin els fantasmes dels Nadals passats, por
a deixar anar aquest antic llast que et serveix d’excusa per tenir un ‘No puc’
sempre disponible. Por a ser tu mateix i no agradar als altres. Por a no ser tu
mateix i no agradar-te tu. Por a perdre la dignitat. Hi ha per a tots els
gustos... Serveix-te tu mateix!!!
Tot
i que també és cert que de la por mateixa es pot obtenir conclusions raonables,
sempre que un sigui prou cognitiu per analitzar el resultat final després d’haver-la
superat (que no és el mateix que haver-la vençut). Que com es fa això? Doncs la
veritat, ni idea, no us vull enganyar. Això no és un blog d’autoajuda, no tinc
la fórmula màgica per vèncer la por (recorda que les meves pors son diferents a
les teves). Tan sols tinc una màxima, com un mantra tibetà que repetir una i
altra vegada fins a desgastar-lo, fins que una paraula es fongui amb la
següent, fins que cali a la meva realitat i m’ho cregui, fins que ho faci
possible: La por no m’atura.
Amb això estic dient diverses coses: primer, puc reconèixer que tinc por!
Sembla una tonteria, oi? Doncs acceptar-ho no resulta pas fàcil. Segon, que
estic fent quelcom al respecte. No deixo que m’aturi, segueixo endavant, com el
pistó d’una vella locomotora de vapor, pujant i baixant. Com més pressió del
vapor, més ràpid va. A mi em serveix, pots provar a veure a tu que tal et
resulta. I per cert, ¿tu a què li tens por? ¿I fas res per afrontar-la?
Mantra tibetano (versión en castellano)
Uno puede sentir
muchas cosas a lo largo de su vida, dependiendo de la intensidad y duración con
la que la esté transitando: alegría, decepción, lujuria, amor, ansiedad,
placer, congoja, hastío, y podría alargarme hasta la saciedad, o hasta donde
llega el diccionario. Algunos de estos sentimientos se pueden experimentar con mayor
o menor frecuencia, con más o menos intensidad, podemos darle poca, mucha o
ninguna transcendencia en nuestro día a día, e incluso puede que alguno de
ellos no los hayamos sentido jamás (como aquello de que hay mujeres que no han
tenido nunca un orgasmos… pobres…). Pero hay un sentimiento que el 100% de la
población humana ha experimentado o experimentará en alguna ocasión, el miedo.
Yo no soy psicólogo,
ni psiquiatra, ni tengo una formación que me acredite como experto en la
materia (de hecho no soy experto en nada), pero estoy seguro de que no hay dos
miedos iguales, así como no hay dos personas iguales. El miedo es un mecanismo
de defensa de cuando cada paso que se daba sobre la tierra podía ser el último,
si no se andaba con mil ojos. Pero en los tiempos que corren, ese papel de
mantenernos con vida ha quedado un poco relegado, al menos en nuestra sociedad
occidental capitalista, consumista y televisiva. Ahora se dedica a explotar
nuestra faceta más débil, sea la que sea, anula nuestra voluntad mientras campa
a sus anchas, al libre albedrío, desde nuestra mente hasta nuestros pies,
parándose a revolvernos el estómago, regocijándose de nuestros temblores
involuntarios. Las manifestaciones del miedo son de la más diversa índole: las
fobias (a cualquier cosa imaginable), la violencia, la política, el odio, la
religión, el matrimonio. El miedo es por definición desagradable, frio, oscuro.
Nos paraliza, acrecienta todo lo malo que llevamos dentro, agazapado en
cualquier rincón busca la más mínima posibilidad de aparecer cuando menos lo
esperas para hundirte en la miseria. El miedo ha ganado la partida antes de
empezarla, en el mismo momento en el que asoma. Todos tenemos miedo, y quien
diga lo contrario, miente. Pero la clave no es ‘no sentir miedo’ sino más bien
‘qué hago con él’.
Miedo al dolor, físico
o psicológico. Miedo a los payasos. Miedo a no ser buen padre, marido, amigo,
amante. Miedo a la oscuridad, a lo desconocido, a la Navidad. Miedo a perder el
norte, y no volver a encontrarlo. Miedo a la soledad no deseada. Miedo a salir
de la zona de confort. Miedo a que te visiten los fantasmas de las navidades
pasadas, miedo a soltar ese antiguo lastre que te sirve de excusa para tener un
‘No puedo’ siempre disponible. Miedo a ser tú mismo y no gustar a los otros.
Miedo a no ser tú mismo y no gustarte a tí. Miedo a perder la dignidad. Hay
para todos los gustos… Sírvase usted mismo!!!
Aunque también es
verdad que del miedo mismo se puede obtener conclusiones razonables, siempre
que uno sea lo suficientemente cognitivo para analizar el resultado final después
de haberlo superado (que no vencido). ¿Que como se hace eso? Pues la verdad, ni
idea, para qué nos vamos a engañar. Esto no es un blog de autoayuda, no tengo
la fórmula mágica para vencer el miedo (recuerda que mis miedos son diferentes
a los tuyos). Tan solo tengo una máxima, como un mantra tibetano que repetir
una y otra vez hasta desgastarlo, hasta que una palabra se funda con la
siguiente, hasta que cale en mi realidad y me lo crea, hasta que lo haga
posible: El miedo no me detiene. Con esto estoy diciendo diversas cosas: primero, ¡reconozco que tengo
miedo! Parece una tontería, ¿verdad? Pues aceptarlo no es tarea fácil. Segundo,
que hago algo al respecto. No dejo que me pare, sigo adelante, como el pistón
de una vieja locomotora de vapor, subiendo y bajando. Contra más presión del
vapor, más rápido va. A mi me sirve, puedes probar a ver a ti qué tal te
resulta. Y por cierto, ¿tú a qué le temes? ¿Y haces algo para afrontarlo?
miedo a soltar ese antiguo lastre que te sirve de excusa para tener un ‘No puedo’ siempre disponible
ResponderEliminarEsta frase es una verdad como un templo, nos creemos libres pero no lo somos.
Muy bien!!!!